“Gelukkig is je baby gezond.”
“Het hoort erbij.”
“Mijn buurvrouw had het pas echt zwaar.”
Na een heftige bevalling hebben veel vrouwen én mannen het gevoel dat ze níét mogen klagen. Dat ze hun gevoelens moeten inslikken en vooral moeten doorgaan. De buitenwereld lijkt het hoofdstuk al te hebben afgesloten zodra de baby er is. Maar voor jou is het misschien nog lang niet voorbij. En juist dan, als de schrik nog in je lijf zit, is het vaak het allermoeilijkst om hulp te vragen.
Er kunnen veel redenen zijn waarom ouders zich stilhouden na een traumatische bevalling. Schaamte is er één van. Schaamte over hoe de bevalling is verlopen. Schaamte over dat je het “niet aankon” of het “niet goed hebt gedaan”. Schuldgevoelens ook. Want: je kindje leeft toch? Waarom voel jij je dan zo leeg, bang of boos?
Daarnaast hebben veel mensen geleerd om flink te zijn. Om door te zetten. Zeker als je gewend bent om controle te houden in je leven, voelt kwetsbaarheid als falen. Je wilt het zelf oplossen. Geen last zijn. Of je denkt: het is vast niet erg genoeg om hulp voor te zoeken.
Soms herken je je eigen klachten niet eens als signalen van een bevallingstrauma. Je voelt je moe, gespannen, overprikkeld of snel emotioneel, maar schrijft het toe aan hormonen, slaapgebrek of de drukte van het jonge ouderschap. Ondertussen bouwen die signalen zich op, en raak je steeds verder van jezelf verwijderd.
In mijn praktijk hoor ik vaak zinnen als:
“Ik dacht dat ik me aanstelde.”
Of: “Ik dacht dat het vanzelf wel over zou gaan.”
Het vraagt moed om jezelf kwetsbaar op te stellen en uit te spreken dat de bevalling nog steeds impact heeft op hoe jij je voelt. Juist dat uitspreken geeft ruimte. Wanneer jij de tijd neemt om stil te staan bij wat je hebt meegemaakt, komt er vaak verzachting en meer ademruimte. Er komt rust, juist ook in de momenten waarop het weer even moeilijk is met je baby.
En die rust is niet alleen voor jou belangrijk, maar ook voor je baby.
Baby’s zijn sterk afgestemd op hun ouders. Ze voelen het als jij gespannen bent, je overweldigd voelt of moeite hebt om te landen in het ouderschap. Als jij je eigen bevallingstrauma gaat verwerken, geef je jezelf de kans om meer veiligheid en ontspanning te ervaren. En juist vanuit die rust kun je ook je kindje beter voelen, dragen en troosten. Je helpt jezelf én je baby om steviger te wortelen. Je herstel is niet egoïstisch: het is een daad van liefde naar jezelf en je kindje.
Binnen mijn praktijk bied ik een veilige plek waar jouw bevallingsverhaal wél de ruimte krijgt.
Waar je gevoelens niet te veel zijn.
Waar je jezelf niet groot hoeft te houden of hoeft uit te leggen waarom je je zo voelt zoals je je voelt. Juist stilstaan bij hoe het voor jou was, soms gecombineerd met een stukje EMDR therapie, geeft rust en herstel van verbinding.
Je hoeft het niet weer alleen te doen!